Ook Haverklap wil je in je zee van tijd een boei aanreiken met interviews en reportages die je wellicht kunnen boeien. De volgende dagen bieden we je met regelmaat leesvoer aan via Galop.be.
Laurence Roos verzilverde na Jumping Mechelen haar Olympisch ticket. Wij spraken met haar net voor de wereldbeker in Mechelen...
Terwijl veel professionelen hun wonden likken en op kampioenschappen worstelen met de magische 70%, dartelt amateur Laurence Roos (26) van het EK naar het WK en terug, waarbij ze drie maal na elkaar met 70% moeiteloos doorstootte naar de Special. Laurence is tandarts en plant elke dag een afspraak in met Fil Rouge, waarmee ze Belgisch kampioen werd en recent in de wereldbeker van Stuttgart haar persoonlijk record neerzette in de Kür: 75%, alstublieft. Op het EK hoopte ze op een Olympisch teamticket, helaas. Individueel maakt ze nog een kans, een waterkans, al moet ze dan in de wereldbeker van Mechelen haar beste resultaat ooit neerzetten.
Kris Van Loo
Ik heb effectief alles wat ik tot nu toe wilde (glimlacht). Dus stelde ik dit jaar nieuwe doelen: de Olympische Spelen. Al besef ik nu dat Tokio in alle opzichten heel ver weg ligt.
Onbereikbaar ver weg?Zo goed als. Ik had zoals zovelen gehoopt dat we op het EK ons Olympisch ticket zouden afdwingen, al is dat mislukt. Nu is er nog een waterkansje via een individuele selectie, al staan er enkele concurrenten voor mij en het wordt aartsmoeilijk om die nog voorbij te steken op de Olympische ranking. Er zijn in Europa nog twee Olympische tickets te verdelen en die gaan wellicht naar de Franse Morgan Barbançon, de Oostenrijkse Olivia Prunthaller of de Luxemburger Nicolas Wagner. Ik volg met afstand op de vierde plaats en maak me geen illusies. Omdat de Olympische disciplines nog mondialer moeten zijn, hebben ze de Europese tickets beperkt tot twee en dat is echt niet veel voor Europa.
Net dat is een beetje zuur. Op het EK eindigden ze effectief achter mij, maar zij hebben meer wedstrijden gereden en staan daardoor hoger in de Olympische ranking. Zij zijn profs, ik amateur. Ik ben in de eerste plaats tandarts. Daarbij komt dat ik begin dit jaar mijn hand brak met een skiongeval, ik ben omver geskied waardoor ik pas eind maart terug in het zadel zat. Zij hadden toen al enkele wedstrijden voorsprong. Wat ook opvalt, is dat de vernoemde concurrenten in eigen land opvallend hoge percentages kregen. Ik weet niet of dat in België ook het geval is. We zullen zien in de wereldbeker van Mechelen. (knipoogt).
Mathematisch wel, al ga ik dan mijn beste proef ooit moeten neerzetten. Ik heb het eens uitgerekend en ik moet in de Kür 77% rijden.
En dat was al een persoonlijk record. Twee procent is echt wel veel.
Fil Rouge voelt zich geen 14, dat is een voordeel. Tot nu is hij nooit gekwetst geweest. Zijn gezondheid vertelt je niet dat hij 14 is. Al kan ik niet in de toekomst kijken. Ik heb alvast voor opvolging gezorgd, een vierjarige.
Moeilijke vraag, al hebben we Fil Rouge ook als vierjarige gekocht en kijk waar hij nu staat! Aanvankelijk zocht ik een ouder paard, ik dacht eerder aan een zes, zevenjarige, al kwam ik vrij snel tot de vaststelling dat mijn budget ontoereikend was voor de kwaliteit die ik zocht. Voor mijn zoektocht heb ik eerst de video’s van Fil Rouge nog eens bekeken van toen hij vier jaar was. Hij was mijn referentiepunt. Het is een lange zoektocht geworden en het grappige is dat ik hem vond toen ik mijn hand had gebroken. Ik hem mijn nieuwe aanwinst dus niet echt kunnen proberen. Ik ben er wel eens gaan opzitten en een rondje mee gestapt. Mijn papa, die ook Fil Rouge heeft opgeleid, heeft hem geprobeerd. We dachten er hetzelfde over. En alles begint op de grond, ik zag een goede stand en vier gelijke hoeven. Dat zie je niet vaak meer, al ben ik daar heel streng op, want daarmee voorkom je al veel blessures.
Mijn vader reed Saint Georges en Intermediaire. Eén keer heeft hij Grand Prix gereden en toen kreeg zijn paard een hersentumor en moest hij het laten inslapen. Het was meteen zijn laatste wedstrijd. Ambaro Saturnus en Fil Rouge heeft hij opgeleid als jong paard. Hij heeft, net als mijn grootvader, een verleden in de LRV, waar ik ook begonnen ben met de pony’s.
Waarmee jij ook gesprongen hebt?Tot 1.10m. Papa vond dressuur belangrijk als basis. Ik vond springen heel leuk, al heb ik toen vastgesteld dat ik hoogtevrees heb. Echt waar! Ik sloot mijn ogen boven de sprong en vond het heel beangstigend. Dressuur vind ik sowieso leuker omdat het een permanent streven is naar perfectie.
Ik begon als tandarts in een groepspraktijk, al was dat een moeilijke combinatie. Soms reed ik om 07.00h ’s morgens om vervolgens om 09.00h te beginnen als tandarts. En dan kon ik pas om 21.00h opnieuw rijden. Dat was niet comfortabel voor mens en paard. Ook omdat ik om die uren van de dag niet het meest geconcentreerd ben (lacht). Sinds twee jaar heb ik mijn eigen praktijk, werk ik enkel op afspraak en kan ik de uren die ik reserveer voor de paarden zelf bepalen. Ik heb nu twee paarden en dat volstaat. Meer zou niet te combineren zijn. De praktijk draait goed, zodanig zelfs dat ik een collega zoek.
Absoluut, ik kan me geen leven zonder paarden inbeelden. Mijn man reed ook, vond een job en bouwde de paarden af. Dat zou ik niet kunnen. Al is hij ondertussen terug begonnen met een jong paard. De eerste drie maanden van 2019 liep ik rond met een gebroken hand, waardoor ik mijn twee passies, als tandarts en amazone, niet kon beleven. Ik liep de muren op. Dat was een zware mentale uitdaging! Mijn werk en mijn hobby geven me energie. Ze maken wie ik ben. Mijn mama vond een diploma heel belangrijk en ze had gelijk. Toen ik me in Leuven inschreef voor tandheelkunde, stelde ze voor om de paarden even aan de kant te laten en me volledig te concentreren op mijn studies. Het eerste half jaar heb ik de sport afgebouwd, maar ik werd er heel ongelukkig van. Ik heb toen zo hard gestudeerd voor mijn eerste examens en zo’n goede punten behaald, dat ik opnieuw mocht paardrijden. Fil Rouge stond bij Jeroen Devroe, op een kwartiertje van mijn kot. Mijn paard is mijn grote motivator geweest tijdens mijn studies. Ik wou altijd in eerste zit slagen, zodat ik twee maand kon paardrijden!
Neen, toch niet. Die zitten anatomisch anders in elkaar. Ik ben wel geïnteresseerd als de paardentandarts komt. Maar ieder zijn job.
Na het WK vorig jaar in Tryon, heb ik bewust een lange rustperiode ingelast. Het plan was om in januari de competitie te hervatten. Dat werd dus door overmacht uitgesteld tot eind maart. Fil Rouge werd in de periode getraind door mijn lesgever Jeroen Devroe. Het opzet was het EK te rijden en dat is gelukt.
Jij noch Fil Rouge hebben blijkbaar weinig competitieritme nodig?Ik rijd gemiddeld om de twee maand een internationale wedstrijd en daarvoor houd ik een generale repetitie op een nationaal concours. Die wedstrijden zijn doorgaans niet goed. Ik heb een beetje druk nodig om goed te presteren.
Zo kan je het stellen. Ik heb na het pensioen van Tiamo haar plaats ingenomen. Als jeugdruiter reden we in dezelfde leeftijdscategorie en Jorinde eindigde altijd voor mij. Ik heb op Belgische kampioenschappen veel medailles behaald, maar het goud was altijd voor Jorinde. Die titel heb ik nooit kunnen veroveren. Op uitzondering van 2003, toen ik bij LRV nationaal kampioen werd bij de pony’s.
In alle bescheidenheid denk ik niet dat er veel mensen hun hart vasthouden als ik in de ring rijd. Onze 70% is een quasi zekerheid.
Het eigenaardige is dat we allemaal capabel zijn om 70% te rijden. Als je kijkt naar de combinaties die voor het EK of WK geselecteerd werden, rijden die tijdens het jaar allemaal 70%, behalve op het kampioenschap. Daar gebeurt altijd iets onverklaarbaars. We moeten er echt vanaf dat we net op het kampioenschap onze minste proef van het jaar rijden. Dat is echt jammer, want dat trekt mij ook naar beneden, terwijl het net de bedoeling zou moeten zijn dat we elkaar versterken. Ik vermoed dat het ook een invloed heeft op de jurering. Al zit dat misschien in mijn hoofd. Als er al drie landgenoten ondermaats presteerden en ik als laatste van het team aantreed, denk ik dat de jury al de wenkbrauwen fronst: nog een Belg in de piste. Dat is althans mijn aanvoelen. Ik vond dat ik op het EK in Rotterdam heel zuinig bedeeld werd door de jury.
Fil Rouge is altijd heel hevig geweest. Ik dacht dat er dat met jaren zou uitgroeien, al is hij blijven steken in zijn puberteit. Soms is dat leuk, de andere keer iets minder leuk. Al heeft hij me op de cruciale momenten nog nooit in de steek gelaten. Nu, zijn start blijft moeilijk. Hij speelt met de moeilijkste onderdelen, galopwissels, piaffe passage vindt hij geweldig. Maar met halthouden en groeten heeft hij het moeilijk. Dat is voor hem de moeilijkste oefening. Dat is best vervelend, want je komt telkens binnen met een slechte eerste indruk. Vaak met een score van 4. Om vervolgens te besluiten met een eindscore van 7, moet je onderweg veel inhalen. Ik heb al veel advies gevraagd, maar krijg het niet opgelost. Halthouden en stilstaan is het eerste wat een paard leert. Dat zou een formaliteit moeten zijn. Zo niet bij Fil Rouge.
Zijn opleiding is niet altijd over een leien dakje gegaan?We hebben hem zelfs op een bepaald moment te koop gezet. In de periode dat hij de overgang maakte van jong paard naar het grote werk, zo’n zeven jaar geleden. Ik dacht werkelijk dat het niet zou lukken met hem, omdat hij aangaf dat hij er geen zin in had. Potentiële klanten die hem probeerden vonden ook geen match. Ik kon niet anders dan er mee doorgaan en plots uit het niks kwam er de klik. Sindsdien moet ik hem mentaal uitdagen, hoe moeilijker hoe beter. Je moet geduld hebben met een paard, het heeft een jaar geduurd voor die klik er was. Zelfs mijn trainer Jeroen Devroe wist het op een bepaald moment niet meer. We zaten allebei met de handen in het haar. En dan plots onverklaarbaar was hij mee en pakte het de goede kant.
Toch wel, hij stelt mijn geduld regelmatig op de proef. Hij houdt niet van gevlochten worden. Dat vindt hij maar niks. Als je daar aan begint doet hij alles om je te boycotten. Dan prutst hij bijvoorbeeld zijn touw los. Als je vlecht, sta je op een trapje. Onlangs slaagde hij er in om met zijn voet dat trapje onder mij weg te halen. Dat is dus Fil Rouge. Hij is altijd heel hevig en blij als we gaan trainen. Als je voorbij zijn stal wandelt, kan hij plots beginnen steigeren waarmee hij aandacht vraagt. Knuffelen heeft hij niet zo graag. Mijn nieuw vierjarig paard heeft niet liever en als ik die knuffel en aai, is Fil Rouge jaloers.
Toch niet, daarvoor is hij te getalenteerd. Feit is dat Fil Rouge het eerste en enige paard is waarmee ik Grand Prix rijd. Indien ik meer ervaring zou hebben, stonden we ongetwijfeld veel verder. Dat is niet erg hoor, we hebben het samen geleerd en hebben al een mooi parcours afgelegd. We zitten nog niet aan onze top. Recent in de wereldbeker van Stuttgart hebben we opnieuw een grote stap gezet.
Je werd er tiende in de Kür met 75%. De top scoort 10% hoger. Is dat een verschil in kwaliteit van het paard?Ik moet daar eerlijk in zijn, als je kijkt naar de top 7, zie je kwalitatief betere paarden. Dat is een objectieve vaststelling. Al zie ik bij mezelf nog een marge van 3%. Daar hebben we kilometers voor nodig, waarbij we zijn talenten nog meer in de verf zetten. Het verschil is natuurlijk dat ik één tot twee paarden per dag rijd, terwijl profs vlot acht paarden per dag rijden. Dan ontwikkel je meer feeling. Dat is altijd belangrijk, ook in mijn beroep. Ik denk nog te veel na op mijn paard. Al sta ik op het punt dat mijn gevoel het overneemt (glimlacht). Je mag ook niet vergeten dat ik nog maar drie jaar bij de seniors rijd.
Dat denk ik wel. Ik ben niet iemand die gemakkelijk spontaan begint te praten al heeft in Stuttgart Isabell Werth met wel geholpen. Wij mochten ’s morgens om 06.00h de piste verkennen. Ja ik weet het, veel te vroeg. Ik was er, mijn man en Jeroen waren te laat. Ik stond er dus alleen en Isabell Werth heeft toen Fil Rouge vastgehouden zodat ik kon opstappen. Wat ook waar is, in Stuttgart sprak iedereen Jeroen Devroe aan. Leuk dat je hier bent, rij je mee. Nee, Laurence, ik train haar. Laurence wie? Dat overkomt me ook nog. Nu, er staan op jaarbasis ook maar een vijftal internationale wedstrijden op mijn programma.
In België kennen ze je wel, als Belgisch kampioen zelfs! Daar was veel om te doen dit jaar. Te kort voor het EK. Of toch niet?Belgisch kampioen worden was uiteraard fijn en ik wil dat nog eens worden als Jeroen meedoet (lacht). Wat die heisa betreft, heb ik commentaar gekregen: of het wel verstandig was om zo kort voor het EK ook het BK te rijden. Of ik enkel deelnam om mijn ego te strelen, want er was geen concurrentie. Ik heb eigenlijk wel wat verwijten gekregen. Terwijl ik het als een plicht zag om het BK te rijden. Daarbij komt dat het EK in Rotterdam was en dat is nu ook niet het einde van de wereld. Ach, iedereen moet dat voor zichzelf uitmaken en mijn deelname aan het BK heeft mijn EK niet in het gedrang gebracht. In mijn vitrinekast hingen veel bronzen en zilveren medailles, maar nog geen gouden. Nu hangt er tenminste al eentje (grijnst).
De Kür voor de top 15 is wellicht te hoog gegrepen. Ik heb niet meteen een streefdoel in functie van klassementen. Waar ik volgend jaar wel naar streef, is een procentje meer rijden. Er zit nog progressie in en dat moet er uitkomen.
Ik ben een beetje zenuwachtig voor Mechelen, want Fil Rouge voelde er zich de vorige keer niet zo goed. Het was er te hectisch voor hem. Daarom dat we nu eerst naar Stuttgart gingen. Ik vind Mechelen alleszins top. Je rijdt tenslotte voor eigen publiek en dat geeft een extra dimensie. Iedereen kent Jumping Mechelen, dat is een instituut. Het doet iets om daar te rijden.
