Ook Haverklap wil je in je zee van tijd een boei aanreiken met interviews en reportages die je wellicht kunnen boeien. De volgende dagen bieden we je met regelmaat leesvoer aan via Galop.be.
Boyd Exell werd wereldkampioen in Tryon, Chester Weber won zilver, onze Edouard Simonet brons. Glenn Geerts pakte brons met het team en eindigde individueel op de zesde plaats. ‘Exell en Weber worden ouder, wij worden beter’, lacht Geerts. Waarmee hij ineens onderstreept dat het beste nog moet komen. Wat te verwachten is als je nog maar 30 bent. Zelfs dan hoor, zie en voel je aan alles dat Glenn Geerts razend ambitieus is. Zijn palmares oogt al aardig, vooral als je weet dat Glenn nog geen drie jaar prof is. Het begon allemaal met zijn grootvader Achile Snoeys. Glenn leidt ons in het koetshuis langs zijn tijdlijn, aan de hand van foto’s en affiches. ‘Kijk, in 1989 reed mijn grootvader zijn eerste internationale wedstrijd en toevallig is het ook mijn geboortejaar.
Kris Van Loo
Hij was vroeger LRV commandant en reed, net als mijn moeder, onder het zadel. Het was de beginperiode van de tuigpaarden en hij kreeg de smaak te pakken. Mijn grootvader heeft jaren aan de top gereden bij de LRV. Hij ging naar een marathon kijken en ruilde zijn éénspan voor een tweespan om enkele jaren later definitief over te stappen op vierspan. Nog een toeval; mijn grootvader reed in 1992 zijn eerste WK, in Riesenbeck. Exact 20 jaar later reed ik op dezelfde locatie mijn eerste WK, met hetzelfde type paarden.
Mijn vader heeft ooit wel oefenwedstrijdjes gereden met de reservepaarden van zijn schoonvader. Mijn ouders hebben voornamelijk gegroomd voor mijn grootvader. En ze hebben nog geen enkele wedstrijd gemist van mij. Mijn vader is nu zelfs de fanatiekste van ons allemaal. En voor hem zijn mijn wedstrijden zijn vakantie. Maar de ambitie van mijn vader lag elders. Hij is bedrijfsleider van de firma Snoeys, van mijn grootvader, die zijn zaak verkocht op z’n 49e en zich dan voltijds toelegde op het mennen. Te laat, zegt hij altijd. Daarmee dat ik er heel vroeg mee begonnen ben.
Ik heb niets anders gedaan dan mennen. Ik kreeg mijn eerste pony op m’n 6e en die werd ingespannen. Vermits mijn grootvader veel paarden verhandelde, heb ik wel recreatief met rijpaarden gereden, al bleven die nooit lang. Ik voel me niet thuis op de rug van een paard. Mijn wedstrijdpaarden worden onder het zadel gereden. Dat is belangrijk in hun opleiding en brengt variatie in hun training. Maar ik doe dat zelf niet, daar heb ik een ruiter voor. Het is niet dat ik bang ben, integendeel, ik vertrouw mijn paarden voor de volle honderd procent. Maar ik voel me onzeker op een paard.
Dat is ook, als ruiter voel je je paard beter aan. Dat zou het gemakkelijker moeten maken. En toch, ik ben grootgebracht op de koets. Misschien is het dat? Want ik kan dat niet uitleggen. Feit is dat ik een veel beter gevoel heb op een koets. Het omgekeerde is ook waar, als ik een ruiter de menleidsels geef, zie ik die ook onwennig worden.
Als ik ze train, moeten ze per definitie trekkracht ontwikkelen. Er wordt altijd een inspanning gevraagd. Daarom is het goed dat ze onder het zadel dressuurmatig, in alle ontspanning kunnen losgereden worden. Afwisseling is ook belangrijk. Mijn paarden hebben een zeer gevarieerd trainingsschema. Ik rijd ze maximaal tweemaal per week in vierspan. Daarnaast worden ze individueel getraind, in enkel en tweespan.
Was het voor jou op jonge leeftijd al een uitgemaakte zaak dat je menner zou worden?Ik ben na mijn middelbare school ‘Logistiek en Management’ gaan studeren in Antwerpen. Dat lag in de lijn van de activiteit waar mijn grootvader en later vader actief in was; containervervoer, recyclage en grondwerken. Ik wou op m’n 18e wel doorgaan met de paarden, al vonden mijn ouders dat ik verder moest studeren.
Mijn grootvader was heel actief op dat moment. Hij verkocht koetsen, tuigen en paarden. Hij reed met een lege camion naar Nederland en keerde vol terug met Friezen, die een week later opnieuw verkocht werden. Ik denk dat elke recreatieve menner ooit wel een koets en of paard gekocht heeft bij mijn grootvader. Wij wonen allemaal naast elkaar en mijn leven bestond uit paarden. Ik heb nooit iets anders gezien. Thuis stelden ze voor om eerst zelf naam te maken en geen blind avontuur aan te gaan. De opleiding Logistiek en Management duurde drie jaar, al had ik het na anderhalf jaar gezien. Met de paarden thuis, was op kot gaan geen optie. Ik pendelde elke dag naar Antwerpen, soms voor enkele uren les in de voormiddag en enkele uren in de namiddag. Daartussen zat ik met mijn vingers te draaien en ik voelde me schuldig Ten opzichte van mijn ouders die keihard werkten en mijn paarden, die werkloos in de stal stonden. Terwijl ik een ganse dag onderweg was voor vier uur les. Ik heb dat thuis aangekaart en ze begrepen me. Ik stopte met school en heb vervolgens 7 jaar met de vrachtwagen gereden, containertransport. Gelukkig had ik een goed contact met de baas, mijn vader (lacht). Ik begon om 4 uur ‘s morgens en was in de namiddag thuis om paarden te trainen. Ik at om 10 uur ’s avonds, mijn bed in en vroeg er uit. Lange dagen en aanvankelijk was dat op wedstrijd niet evident, want ik was de enige amateur tussen de profs. Aan de andere kant gaf een overwinning op die manier nog meer glans. Ik kreeg vervolgens meer een meer vraag om paarden en menners te trainen. Zo ben ik op het punt gekomen om de stap te wagen en van paarden mijn beroep te maken. Mijn grootvader was altijd voorstander geweest. Mijn ouders ook wel, al waren zij eerder terughoudend en bang voor het onbekende. Ik heb een jaar loopbaanonderbreking gekregen en heb de stal van mijn grootvader gekocht. Ik wou dat bewust, want ik zag het groot en wou mijn eigen baas zijn. Dat was in mei 2017.
Mijn bedrijfsfilosofie is dat de stal er in de eerste plaats proper, kraaknet en overzichtelijk moet zijn. Dat trekt een bepaald cliënteel aan; correcte mensen die op tijd betalen. Hier staan pensionpaarden en paarden in training. Daarnaast geef ik ook veel les. De sport is hobby, daar verdien je niets mee. De klanten komen wel dankzij de sport. Ik sta nu anderhalf jaar op eigen benen en heb nooit gedacht dat het zo snel zo gaan. Ik ben coach van de Zweedse junioren, krijg aanbiedingen uit USA en Canada om les te geven, de stallen staan vol. Ja, het gaat hard.
Dat is minimaal. Wat vaker gebeurt, is dat een eigenaar vraagt om zijn paard op te leiden en te verkopen, waarna de winst gedeeld wordt. Handel in de zin van kopen en verkopen, doe ik zelden. Ik ga niet actief op zoek. Eerder gaat het over paarden die worden aangeboden, een opleiding en meerwaarde krijgen en vervolgens verkocht worden. Dat heb ik van mijn grootvader geleerd; elk paard kost elke dag geld. En als je er zo’n twintig moet eten geven!
Onze paarden vind je vooral in Nederland, bij KWPN. Wereldkampioen Boyd Exell, vice wereldkampioen Chester Weber, ze rijden allemaal met Nederlandse tuigpaarden. Die worden hier net over de grens geboren. België is niet het juiste adres voor koetspaarden. Gelukkig woon ik aan de grens. Naast Nederlandse tuigpaarden zijn ook Arabo Friezen populair in de mensport. Maar op het hoogste niveau bestaat de meerderheid van de vierspannen uit tuigpaarden.
Ik koop nooit op het zicht. Ik moet elk paard gevoeld hebben in de koets. Als ik een nieuw paard wil aanschaffen, wil ik het sowieso een week op proef. Omdat ik wil weten of een nieuw paard zich in de groep kan integreren. Niet onbelangrijk als ze in een vierspan moeten lopen. Het kan gebeuren dat ik uitzonderlijk een driejarige koop die nog niks kent. Dat is dan op basis van zijn exterieur en gangen. Al blijft dat een risico. Het voordeel is dat de prijs evenredig is.
Ik heb toevallig dit jaar een ongeschoold paard van drie jaar en een ervaren paard van tien jaar aangeschaft. Die kostte vijfmaal meer. Logisch ook.
Niet altijd, daarom dat ik de linksvoor van mijn span verkocht heb. Hij matchte niet in de groep. Mijn rechtsvoor heeft in Tryon zijn laatste wedstrijd gelopen. Hij gaat met pensioen. Een wereldpaard, die me nooit in de steek gelaten heeft. Maar hij heeft zijn teamgenoten niet beter gemaakt, integendeel. Die had zoveel zenuwtrekjes, dat hij de anderen enerveerde. Je moet ze ook door en door kennen. Ik heb één paard dat ik voor de dressuurproef een half uur in een enkelspan moet losrijden. Een kwartier is te weinig, een uur is te veel. Pas na een halfuur individuele training kan hij het team vervoegen. Het paard dat naast hem staat, moet een volledig uur opgewarmd worden. Elk paard krijgt een aparte opwarming en voorbereiding. Dat leer je door ervaring.
Laten we zeggen dat we van een verschillende generatie zijn. De sport is geëvolueerd en je merkt een duidelijke generatiekloof. Mijn grootvader had één bit voor zijn vier paarden. Bij mij heeft elk paard een ander bit. De aanpak vandaag is veel persoonlijker.
Dat hangt van je budget af. Het grote geld zit in Amerika en die kopen vaak een compleet span. Niet iedereen heeft dat budget. Ik ben in 2010 overgestapt naar de paarden, die ik vond in Nederland. En dat is altijd een lange zoektocht. Ik kocht eens een enkelspanpaard, een crème van een paard. Die had alles mee, maar functioneerde niet in een vierspan. Die verdroeg niet dat er een ander paard naast hem liep. Daarom dat ik nu een nieuw paard altijd op proef neem. Op stal staan de paarden ook bewust naast elkaar zoals in het span. Eigenlijk ben ik zoals een voetbalcoach. Mijn taak bestaat er ook in om de beste individuen te laten samenwerken.
Natuurlijk, voor Tryon had ik zes paarden klaar. Op wedstrijd nemen we vijf paarden mee. En geloof me, het is geen sinecure om er ééntje thuis te laten. Gewoon omdat hun groepsgevoel zo groot is. Die willen echt samen zijn. Als ik met vier paarden train, hoor ik de andere tot buiten aan hun staldeur kloppen. Of neem nu dopingcontrole, als er ééntje wordt uitgepikt, moet ik altijd een andere meenemen. Anders is er stress en wordt er niet geürineerd.
Ik heb nu het geluk dat drie van mijn zes paarden onderling verwisselbaar zijn. Maar mijn rechtsvoor is en blijft mijn rechtsvoor. Die kan ik nergens anders inspannen. En ik heb ook een heel goed achterpaard die ik nooit vooraan kan zetten, want die is bang van zijn eigen schaduw. De achterpaarden zijn de trekkers, de krachtpatsers en de volgers. De voorpaarden zijn de leiders. De werken iets minder hard, al gaan zij door een vuur voor mij. Een voorpaard moet zijn plaats achteraan verdienen. Achteraan leren ze werken. Een paard dat enkel vooraan rijdt, gaat daar op termijn van profiteren. Op training wisselen ze veel van positie.
Plus de handen en de zweep, dat fungeert als ons been. Als je zou meerijden, ben ik ervan overtuigd dat, als ik een paard bij zijn naam aanspreek, jij onmiddellijk ziet welk paard reageert. Die zijn één en al oor voor mij. Ik heb nog een uitdaging, als ik je op een vierspan zet en vraag om je stem te gebruiken, ben ik bijna zeker dat ze niet zullen reageren.
Wat ben jij waard? Je staat tiende op de wereldranglijst?Ik heb een goed allround span, wat betekent dat we in alle drie de onderdelen behoorlijk scoren. Mijn span behoort niet tot de top, een top vijf in dressuur bijvoorbeeld, kan ik niet rijden. Tryon was in die zin representatief; ik stond 13e na dressuur, 7e na de marathon om finaal als 6e te eindigen na de vaardigheid.
Omdat geen enkel paard een gans jaar op wedstrijd kan. Net zoals de wielrenners. Sommigen rijden de voorjaarsklassiekers, anderen de Tour de France. Mijn span van Tryon mag nu zijn buikje vol eten, die staan nu op rust en genieten van de weide. Ons buitenseizoen begint in de lente. Dit seizoen stond alles in teken van de WEG, waardoor we nu zes wedstrijden gereden hebben voor Tryon. Doorgaans zijn er dat gemiddeld tien per seizoen. In oktober start het WB seizoen en rijd ik vijf manches. Plus hopelijk de finale. Voor de indoors heb ik een vierspan Lippizaners gekregen van Tom Leys, een leerling die een goede vriend geworden is. Een gouden vent! Om een lang verhaal kort te maken, vorig jaar kocht hij een vierspan waar hij in de zomer recreatief mee rijdt, en ik in de winter de wereldbekers mag rijden.
Stockholm vorig jaar was onze eerste indoor en werd ik laatste. We waren nog niet optimaal op elkaar afgestemd. In Londen en Leipzig ging het al veel beter, daar werden we telkens tweede. Je moet top tien zijn in de wereld om wereldbekers te mogen rijden en ik sta nu tiende. Ik verwacht dat ik opnieuw de finale mag rijden in Bordeaux, voorbehouden voor de 6. De finale is dus het doel.
Het WB circuit is ook financieel een goede zaak. Als je gemiddeld in de top 5 eindigt, kan je met dat prijzengeld de wedstrijden van je buitenseizoen bekostigen.
Je hebt een marathon en dressuurkoets. Plus een trainingskoets en enkel- en dubbelspankoets. Ik heb in totaal vijf koetsen nodig. Voor dressuur en marathon heb je apart getuig nodig. Je kan daar zo ver in gaan als je wilt. Wij proberen zo veel mogelijk de kosten te drukken door degelijk en betaalbaar materiaal en koetsen aan te schaffen waar je dan ook 10 jaar mee verder kan. Afhankelijk van de kwaliteit van het materiaal, betaal je voor je uitrusting tussen de 50.000 en 100.000€.Mijn materiaal is vergelijkbaar met de top 5 van de wereld. Als ik zelf top 5 wil rijden, ga ik in andere paarden moeten investeren. Ik train bij Ijsbrand Chardon en hij vindt dat mijn achterpaarden meekunnen met de beste van de wereld. Mijn voorpaarden zijn aan vervanging toe. Eentje is te oud, de andere is kwalitatief goed, maar niet top. Goed genoeg voor de top 10, niet voor de top 5.
Beiden, de menners verkopen zelden hun beste paarden, net omdat ze zo zeldzaam zijn. Wat het kostenplaatje betreft, hangt alles af van vraag en aanbod. Ik heb weet van een top 20 menner die zijn span verkocht voor 200.000€, voor de vijf paarden. Maar top 20 is nog geen top 5. Die paarden van de regerend wereldkampioen koop je niet voor 100.000€ ’t stuk. Denk ik. Feit is ook dat er in de top 10 weinig tot geen paarden van eigenaar verwisselen.
Wat als…het WK mennen een paardenwissel had?Dat zou eens een leuke uitdaging zijn. Ik denk dat ik met een span van een top 3 ruiter, bijna even goed zou presteren. Niet helemaal, maar toch bijna. Ik ben zeker dat ik met het span van Boyd Exell, de nummer 1 van de wereld, betere resultaten haal dan met mijn span. En dat heeft alles te maken met de kwaliteit van de paarden, die het verschil in dressuur kunnen maken. Maar ik ben al blij met mijn huidige plaats in de wereld hoor (glimlacht).
Er zijn meer landen hoor. Dat we slechts met vijf landen waren op de WEG, had alles te maken met de afstand en de kostprijs van het transport. Zweden, Polen Hongarije, Groot-Brittannië, Roemenië, Tsjechië, ontbraken allemaal. De vijf landen in Tryon, waren ook de beste landen en namen deel omdat ze allemaal kans maakten op een medaille. Wij zijn blij met brons, al had zilver ook mogelijk geweest, indien mijn dressuurpunten en die van Edouard (Simonet) beter waren geweest. We hebben hier en daar een steekje laten vallen. Goud was ongrijpbaar, zilver was haalbaar. We zijn vertrokken met de ambitie om een medaille te winnen en dat is gelukt.
Vooral het laatste onderdeel, de vaardigheid of kegelrijden, is heel zenuwslopend en vooral een mentale proef. Je rijdt tegen de tijd, je koets is 1.60m breed, de kegels staan op 1.90m van elkaar. Mathematisch kan je daar tussen (grijnst). Wij stonden na twee onderdelen op brons en dan stond als laatste proef de vaardigheid op het programma. Geen sinecure, al is omgaan met druk een leerproces. Tryon was belangrijk omdat ik daar mijn top 10 plaats op de wereldranglijst kon veroveren, die me toeliet om de wereldbekers te rijden. Dat kon ook al op de laatste wedstrijd voor Tryon, in Beekbergen. Dan moest ik wel foutloos rijden. Ik was daar zo op gefocust, dat ik te veel druk op mijn schouders legde. En dat werd afgestraft. Ik reed drie kegeltjes omver en meestal laat ik maximum één balletje vallen. Het ging fout, gewoon door slordigheid en verkeerde focus. Ik heb daar thuis een goed gesprek over gehad en ben met veel meer zelfvertrouwen naar Tryon vertrokken. En belangrijk, zonder me druk te maken. Ik bleef in een positieve focus, zonder me druk op te leggen. Gewoon elke dag opnieuw mijn batterij opladen. Een slechte organisatie? Storm? Te warm? Regen? Het kon me niet deren. Het bleek de juiste instelling. Ik heb wat dat betreft veel gehad aan onze teamdierenarts Jeroen Declercq. Al beken ik ook dat ik nadien als een wrak ben thuisgekomen. Het was mentaal heel belastend. Maar ik ben inmiddels uitgerust en klaar voor de wereldbekers!
Als ik op het podium sta in de finale van de wereldbeker in Bordeaux (lacht).
Ik werd vorig jaar tweemaal tweede, ik wil nu eens een WB manche winnen. Mechelen zou natuurlijk de mooiste zijn. Zullen we daar afspreken?
